طـلاق؛ منفورترین حلال

طلاق به معنی رهایی از بند عقد ازدواج، هر چند که در شرایطی به عنوان آخرین راهکار برای رهایی از اختلافات همسران است، اما به عنوان حلالی مبغوض و امری ناپسند تجویز شده است؛ اما اگر همسران نسبت به همدیگر صبر کرده و با عفو و احسان متوجه فضل الهی باشند و به طلاق اقدام نکنند، چنین چیزی به عنوان «خیر» برای آنان تلقی می‌شود. این خیر بودن اختصاص به دنیا ندارد، بلکه شامل خیر دنیا و آخرت خواهد بود.طلاق امری حلال و مبغوضِ در نزد خدا است؛ بنابراین، همان گونه که آخرین درمان، داغ کردن و جراحی است، طلاق آخرین درمان است که به جراحی علاقه زوجیت می‌انجامد و این پیوند زناشویی را از هم قطع می‌کند. پس انسان عاقل تا زمانی که درمان‌های دیگر به عنوان راهکار وجود دارد، دنبال درمان سنگین جراحی طلاق نمی‌رود.طلاق بر خلاف عقد نکاح، یک عمل یکطرفه از سوی شوهر است؛ از همین رو در اصطلاح فقهی از آن به «ایقاع» یاد می‌شود؛ زیرا اگر عقد ازدواج همانند هر معامله دیگر با رضایت دو سویه در قالب صیغه ایجاب و قبول انجام می‌شود، اما در طلاق این‌گونه نیست، بلکه با قبول و ایجاب شوهر طلاق واقع می‌شود، خواه زن طلاق را قبول داشته باشد یا نه.البته بر اساس همین آیات، اصولا حق طلاق از اختیار زنان خارج است، هر چند که در طلاق خُلع نوعی توافق وجود دارد