جایگاه ویژه خوشخویی در قرآن

حُسن خلق یا خوشخویی از مکارم اخلاقی است؛ یعنی انسانی که به حد کمال نزدیک شده باشد، چنان کریمانه با مردم مواجه می‌شود که او را به خوشخویی و حسن خلق می‌شناسند؛ زیرا در اوج فضائل اخلاقی و رفتار ایثارگرانه است و حتی از حق مسلم خویش می‌گذرد و نه تنها بدی دیگران را نمی‌بیند و عفو و گذشت دارد، بلکه بدی را با نیکی پاسخ می‌دهد؛ چنان‌که رفتارهای معصومان(ع) نسبت به مخالفان خویش این‌گونه بود و آنان در قبال دشنام و بدگویی مخالفان، به آنان نیکی روا می‌داشتند. بنابراین، مؤمنان باید به پیروی از معصومان(ع) این‌گونه عمل کنند و احسان عفوی و اکرامی را در پیش گیرند و از مصادیق اسمی �محسنین� شوند.�حسن خلق� در قرآن چنان از اهمیت و ارزش برخوردار است که پیامبر(ص) مامور بدان می‌شود و حتی فرمان می‌یابد تا بندگان مؤمن را به آنچه که مصداق �احسن� در قول و فعل و گفتار و رفتار است دعوت کند.