مسجد النبی(ص) ولنجک

دنیا مزرعه آخرت

:در نگره اسلامی به دنیا و نسبت آن به آخرت، فلسفه ای بیان می شود که دنیا را مزرعه و کشتزار آخرت می داند. در این نگرش فلسفی، دنیا دارای ارزشی است که نمی توان آن را نادیده گرفت و این گونه نیست که اصالت آخرت، اصالتی را برای دنیا به جا نگذاشته باشد، به گونه ای که انسان ناچار شود در تقابل تناقضی قرار گیرد و مجبور به انتخاب یکی از دو باشد؛ بلکه به نوعی برای هر دو اصالتی است که باید به جای تقابل تناقضی، دنبال وجه دیگر از وجوهی باشیم که بتوان میان هر دو جمع کرد چنان که نگره قرآنی آن را جمع کرده است.باید گفت از منظر اسلام، هستی از جمله دنیا، در کمال لایق و بایسته و شایسته خود آفریده شده و هیچ گونه «فطور» و نقصان و خللی در آن نیست.البته انسانی که در «احسن التقویم» آفریده شده و برترین و بهترین ارزش ها و استواری ها در آن نهادینه شده است، وقتی در دنیا قرار می گیرد، برایش «اسفل السافلین» خواهد بود.اما این هرگز به این معنا نیست که دنیا در ذات خویش پست باشد؛ بلکه در نظام احسن در بهترین حالت اقتضایی خودش قرار دارد.نکته دیگر آن که آن چه در اسلام مذموم است، محبت دنیا و علاقه انسان به آن است، نه بهره گیری انسان از آن؛ زیرا اصولا کالبد انسان بلکه نفس وی در همین دنیا شکل می گیرد و اگر فرآیند شکل گیری کالبد انسانی به شکل صحیح و تمام در دنیا اتفاق نیافتد، و در حرکت جوهری این فرآیند ناتمام ماند، هرگز نفسی پدیدار نمی شود؛ زیرا دمیدن روح و نفخ آن زمانی است که این امر اتفاق افتاده باشد، آن گاه است که انشاء جدیدی رخ می دهد و با دمیدن روح الهی در کالبد آماده، نفس انسانی ایجاد می شود.در نگره قرآنی، انسان باید به این اصالت دنیا توجه داشته باشد؛ زیرا که دنیا تنها بستر سازه اخروی انسان است؛ یعنی اگر دنیا نباشد، انسانی برای آخرتی نیست؛ زیرا جعل خلافت برای انسانی است که در قرارگاه زمین رشد می کند و اسمای الهی را در خود ظهور و بروز می دهد. و این گونه است که استاد فرشتگان و مسجود آنان می شود.انسان هر آن چه در دنیا می کارد در آخرت درو می کند؛ بنابراین، بی بهره گیری از حسنات و طیبات دنیا هرگز نمی تواند حسنات آخرتی و طیبات اخروی را در اختیار داشته باشد. بنابراین باید از خدا بخواهد حسنات دنیا و آخرت را برایش فراهم کند.به هر حال، امروز روز کار و عمل و کشت و زراعت است، و آخرت روز حساب و برداشت و درو و بهره گیری از کشت دنیا است. از همین روست آخرت را روز «حصاد» و جمع آوری محصول گفته اند و امیرمومنان امام علی(ع) می فرماید: الیوم عمل بلاحساب و غدا حساب بلاعمل.(نهج البلاغه) و پیامبر(ص) می فرماید: می‌فرماید: دنیا کشتزار آخرت است.

کسب بهشت با حسن فعلی و فاعلی:بر اساس آموزه های قرآنی بهشت با دو شرط حسن فعلی و فاعلی است؛ بنابراین، هیچ یک به تنهایی کفایت نمی کند. در آیات قرآنی به این مهم توجه داده شده که از جمله می توان به آیه 10 سوره فاطر اشاره کرد که خداوند می فرماید: کلام طیب به سوی او بالا می رود و عمل صالح آن کلام طیب را بالا می برد.خداوند در آیه 40 سوره فاطر به صراحت می فرماید: هر کسی از مذکر و مونث کار صالحی را انجام دهد و در حالی که مومن است، پس آنان وارد بهشت می شوند و در آن روزی بی حساب می خورند.بر پایه آیات قرآنی در کیفر کار بد همان «سیئه» و «سوء» و «قبح» بودن فعلی برای عِقاب کافی است؛ پس اگر کسی کار بد کرد، چه مؤمن باشد یا کافر کیفر باشد، کیفر می‌بیند؛ ولی اگر کار خوب انجام داد، اینچنین نیست که حتما بهشت برود؛ چرا که در کنار حُسن فعلی، حُسن فاعلی لازم است؛ یعنی شخص باید افزون بر کار خوب، مؤمن نیز باشد تا به بهشت برود.خداوند در جایی دیگر می فرماید: و هر کسی کافر ایمانی بود، عملش را نابود کرده است و او در آخرت از زیانکاران است.پس اگر کسی کافر بود، و کار خوبی و عمل صالحی را انجام داد، با آن که حُسن فعلی دارد؛ به سبب فقدان ایمان و حسن فاعلی به بهشت نمی رود؛ چون در این صورت حسن فعلی با قبح فاعلی همراه است و دو شرط تحقق نیافته است. البته به سبب حسن فعلی که داشته ممکن است تخفیف در عذاب برای او در آخرت یا در عالم برزخ و اعراف باشد ، و یا در دنیا برکاتی نصیب او می‌شود، ولی بهشتی نمی شود.

نقش دعا در درمان و شفا:بر اساس آموزه های قرآنی همان طوری که شیوه اسباب مادی در درمان نقش دارد، اسباب معنوی چون دعا نیز نقش درمانی دارد و این گونه نیست که نقشی نداشته باشد.اگر فرض کنیم که لازم است تا از اسباب مادی در درمان استفاده شود، دست کم در چند مقطع دعای نقش مهمی را ایفا می کند تا درمان شفابخش شود و بیمار شفا یابد و سلامت خود را بازیابد.1-تشخیص درست بیماری؛ چرا که تنها خداوند است که می تواند به عنایت خویش جلوی اشتباه و خطای پزشک را بگیرد؛2-تجویز و نسخه درست؛ چرا که ممکن است که در نسخه و تجویز پزشک اشتباه و خطا کند؛3-نسخه پیچی درست: داروساز اشتباه کند و داروی تاریخ گذشته بدهد و یا میزان و تعداد استفاده را خطا بنویسد؛4-مصرف درست: ممکن است در مصرف اشتباه کند و به خودش آسیب برساند و یا پرستار خطا کند.