آثار افترا و نسبت های ناروا 98/9/4
آثار افترا و نسبت های ناروا
نسبت های ناروا به دیگران موجب تنش و کاهش انسجام و اتحاد اجتماعی است. در آموزه های وحیانی حفظ آبرو و عرض مردم بسیار مورد اهتمام و توجه است و احکام سختی علیه کسانی که هتک حرمت می کنند بیان و وعید مجازات های در دنیا و آخرت به این دسته از هنجارشکنان داده شده است. کسانی که نسبت های ناروا را به دیگری می دهند با انگیزه ها و اهداف گوناگونی اقدام به این هنجارشکنی می کنند. به عنوان نمونه برای تخریب شخصیت پیامبران و عدم تاثیرگذاری کلام ایشان بر دل مردم، مستکبران و اشراف قوم ایشان با نسبت های ناروا بر آن بودند تا مردم از دور و بر ایشان دور شده و به سبب متهم شدن به اموری گرایش مردم به ایشان و سخنانشان از میان برود.یکی از مهم ترین تهمت ها و نسبت هایی ناروایی که به پیامبران می دادند بازیگری بود. به این معنا که این پیامبران همانند کودکان گرفتار لعب و بازی هستند و سخنان و رفتاری هدفمند و حکیمانه ای ندارند. آنان با جادو کلام بر آن هستند تا مردم را به بازی بگیرند و ایشان را دور و بر خویش هم چون بازیگرانی ماهر گرد آورند و از اهداف مهم دنیوی چون تکاثر ثروت وتفاخر اجتماعی دور سازند و از کسب قدرت و شهرت باز دارند.خدا می فرماید: به ابراهیم گفتند : آیا حق را براى ما آورده اى یا تو از بازیگرانی.(انبیاء، آیه ۵۵) در حقیقت آنان با اتهام ناروا بازیگری بر آن هستند تا سخنان حق ایشان را به بازیگردانی و بازیگری تعبیر کنند.
از نظر قرآن کسانی که خود گرفتار افترا و دروغ هستند دیگران را متهم به آن می کنند و در حقیقت دست را پیش گرفته تا پس نیافتند؛ یعنی پیش از آن که حربه آنان آشکار و خودشان رسوا شوند، با اتهام و نسبت های ناروا به دیگران تلاش می کنند تا خود را پشت این افترا زدن نهان کنند و از آسیب در امان مانند. از همین روست که خدا دروغ‌پردازى و افتراهاى فریبنده را از شیوه‌هاى تبلیغاتى دشمنان انبیا و پیامبران معرفی می کند.(انعام، آیه ۱۱۲) نسبت های ناروا چون بی خردی و سفاهت، تاثیرپذیری از جنیان، داشتن موکلان جنی، تاثر از سحر ساحران و جادو و مانند آن ها یکی از روش هایی است که دشمنان و مخالفان به کار می گیرند تا از تاثیر نفوذ اجتماعی و کلامی افراد مومن و نیک بکاهند و ارزش سخنان ایشان را کاهش دهند و جامعه را از مسیر بهره مندی از آموزه های فرهیختگان واندیشمندان دور دارند.(ذاریات، آیه ۵۲ و آیات دیگر)
از آن جایی که افترا و نسبت های ناروا به افراد بی گناه جامعه آثار زیانباری به دنبال دارد، فقه اسلامی آن را جزو رفتارهای زشت و حرام دانسته است. خدا به صراحت در آیه ۱۱۲ سوره نساء و آیه ۵۸ سوره احزاب بر حرام و گناه بودن افترا و تهمت زدن به انسان‌هاى بى‌گناه تاکید دارد.نسبت های ناروا دارای مصادیق بسیاری است. اما برخی از مهم ترین آنها عبارتند از: افترا به همسر: از بدترین نوع افترا نسبت های نارواهایی است که همسران به یک دیگر می دهند. مثلا نسبت ناروای انتساب فرزندی به شوهر یا انتساب خیانت و زنا به زن که بسیار خطرناک و خانمان برانداز و خانمان سوز است. از همین روست که در آموزه های وحیانی قرآن از چنین نسبت های به شدت نهی شده است و به مردان هشدار داده می شود که همسران خویش را متهم به زنا و خیانت نکنند.(نور، آیات ۱ تا ۵) هم چنین به زنان هشدار داده می شود که خدای نکرده با ارتکاب زنا کودکی را به شوهر نسبت ندهند. از همین روست که مهم ترین مفاد پیمان پیامبر(ص) با زنان، اجتناب از اعمال زنا و نسبت و افترای ناروا است. افترای سرمستی و طغیانگری: دروغ گویی: بدعت گزاری: سحر و افسون: خیانت در امانت: انتساب گناه خود به دیگری: انتساب گناه ناکرده به مومنان: نسبت بدی: در حوزه عمل سیاسی بیش ترین نسبت های ناروا و افترا از سوی رقیبان جناحی و حزبی داده می شود. اصولا طالبان قدرت و هم چنین قدرت و ثروت بر آن هستند تا اگر نتوانستند نفوذی را برای خود رقم زنند با نسبت های ناروا بر آن هستند تا دست کم نفوذ رقیب و مخالف را بکاهند یا از میان برند.قرآن گزارش می کند که برخی از افراد امت های پیامبران برای مقاصد دنیوی چون کنزگرایی و ثروت اندوزی و یا توجیه رفتارهای خلاف عقل و نقل ، نسبت های ناروایی را به پیامبران می دادند. در کتب تحریف شده تورات و انجیل موارد بسیاری را می توان یافت که به پیامبران نسبت های ناروا داده شده است. تهمت هایی که به پیامبر مکرم اسلام(ص) داده شده از همین قبیل نسبت های ناروا با اهداف نابودی نفوذ اجتماعی آن حضرت (ص) بوده است. نسبت هایی چون سحر، کهانت و جنون(انعام، آیه ۷)، جعل آیه (اعراف، آیه ۲۰۳)، نسخ برخی از آیات(نحل، آیه ۱۰۱)، شاگردی و درس آموزی(همان، آیه ۱۰۳)، شاعری(انبیاء، آیه ۵)، بهره گیری از اسطوره و افسانه های خرافی گذشتگان(فرقان، آیه ۵) از جمله این نسبت های ناروا است.در قرآن آثاری برای افترا و نسبت های ناروا بیان شده است که از جمله آن ها عبارتند از:بدفرجامی: عذاب اخروی :عدم قبولی گواهی: فسق: لعن: اجرای حد شرعی: افترا به زن عفیف بدون داشتن شاهد، سبب محکوم شدن به هشتاد تازیانه است.(نور، آیه ۴) از نظر قرآن، دادن برخی از نسبت های ناروا به شخص موجب کیفر و عقوبت دنیوی است. در کتب فقهی برای قذف قوانین سخت و کیفر و مجازات هایی بیان شده است .قذف یعنی نسبت دادن زنا یا لواط به شخصی .
*دارالشفای قرآن :علامه حسن زاده آملی : با سوره مبارکه اخلاص بیشتر مأنوس باش. سوره قدر به ولایت راهنمایی می کند ، سوره یس قلب قرآن است. آیه نور، نور می دهد ، آیه سخره رفع وساوس نفسانی می کند و هفتاد بار آن در کافی منصوص است.
