اعمال ماه محرم چیست؟ چرا این ماه را ماه محرم گویند؟       

پیش از اسلام عرب، جنگ در این ماه را حرام می‌دانست و ترک مخاصمه می‌کرد؛ لذا از آن زمان این ماه بدین اسم نامگذاری شد. و روز اول محرم را اول سال قمری قرار دادند. در توضیح این که چرا ماه‌های دیگر که جنگ در آنها حرام است، محرم نامیده نمی‌شود می‌توان گفت: چون ترک جنگ از این ماه شروع می‌شد به آن محرم گفتند.این ماه در مکتب تشیع یادآور نهضت حضرت سیدالشهدا و حماسه‌ جاودان کربلاست.این ماه، یادآور دلاورمردی‌های یاران با وفای اباعبدالله الحسین(ع)، فداکاری‌های زینب کبری(س)، حضرت سجاد(ع)، و همه‌ اسرای کاروان امام حسین(علی)، است. این ماه، یادآور خطبه‌ها و شعارهای آگاهی‌بخش سالار شهیدان، نطق آتشین حضرت زینب(س) و خطابه‌ غرّای زین العابدین(ع)، است.این ماه، یادآور استقامت حبیب بن مظاهر و شهادت عون و جعفر است.آری این ماه، ماه پیروزی حق بر باطل است.شیعیان از امام رضا(ع)، چنین نقل شده است:«وقتی محرم فرا می‌رسید، پدرم خندان دیده نمی‌شد، حزن و اندوه تا پایان دهه‌ اول بر او غالب بود و روز عاشورا، روز حزن و مصیبت و گریه ایشان بود.»همچنین حضرت امام رضا(ع) درباره‌ عاشورا می‌فرماید:«کسی که عاشورا روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند قیامت را روز شادمانی و سرور او قرار خواهد داد.»اعمال شب اول ماه محرم1ـ نماز: این شب چند نماز دارد که یکی از آنها به شرح ذیل است:دو رکعت، که در هر رکعت بعد از حمد یازده مرتبه سوره‌ توحید خوانده شود.در فضیلت این نماز چنین آمده است:«خواندن این نماز و روزه داشتن روزش موجب امنیّت است و کسی که این عمل را انجام دهد، گویا تمام سال بر کار نیک مداومت داشته است.»۲ـ احیای این شب.۳ـ نیایش و دعا.اول محرم هر سال اولین روز سال قمری است. از امام محمدباقر(ع) روایت شده است: «آن کس که این روز را روزه بدارد، خداوند دعایش را اجابت می‌کند، همانگونه که دعای زکریا(ع) را اجابت کرد.»روز دوم محرم در چنین روزی کاروان امام حسین(ع) در سال ۶۱ ه‍ .ق وارد سرزمین کربلا شد و با ممانعت لشکر حرّ مجبور به توقّف در آنجا گردید.روز سوم محرماز پیامبر اکرم(ص) نقل شده است:«هر کس در این روز روزه بگیرد، خداوند دعایش را اجابت کند.»در آن روز سپاه عمر بن سعد وارد کربلا شد.روز چهارم محرم:بی‌نتیجه بودن مذاکره حضرت سیدالشهداء(ع)، با عمر بن سعد برای وادار کردن لشکر وی به ترک جنگ و دعوت او و لشکرش جهت ملحق شدن به سپاه اسلام.روز هفتم محرم:روزه گرفتن مستحب است.روز نهم محرم:تاسوعای حسینی، روز محاصره‌ امام حسین(ع) و اصحابش در سرزمین کربلا توسط سپاه شمر.اعمال شب عاشورا:۱ـ چند نماز برای این شب در روایات آمده است که یکی از آنها چنین است:چهار رکعت نماز که در هر رکعت بعد از سوره‌ حمد، ۵۰ بار سوره‌ توحید خوانده می‌شود. پس از پایان نماز، ۷۰ بار «سبحان الله والحمدالله و لا اله الاّ الله و الله اکبر ولا حول ولا قوه الاّ بالله العلیّ العظیم» خوانده شود.۲ـ احیای این شب کنار قبر امام حسین(ع).۳ـ دعا و نیایش.روز عاشورا:۱ـ عزاداری بر امام حسین (ع) و شهدای کربلا، در این مورد از امام رضا(ع) نقل شده است:هر کس کار و کوشش را در این روز، رها کند، خداوند خواسته‌هایش را برآورد و هر کس این روز را با حزن و اندوه سپری کند، خداوند قیامت را روز خوشحالی او قرار دهد. ۲ـ زیارت امام حسین(ع).۳ـ روزه گرفتن در این روز کراهت دارد؛ ولی بهتر است بدون قصد روزه، تا بعد از نماز عصر از خوردن و آشامیدن خودداری شود. ۴ـ آب دادن به زائران امام حسین(ع).۵ـ خواندن سوره توحید هزار مرتبه.6ـ خواندن زیارت عاشورا. 7ـ گفتن هزار بار ذکر «اللّهم العن قتله الحسین(ع).»روز دوازدهم محرم:ورود کاروان اسیران کربلا به کوفه و شهادت حضرت سجاد(علیه السلام) در سال ۹۴ ه‍ .ق.روز بیست و یکم محرم:۱ـ روزه‌ این روز مطلوب است.

معاد شناسی :بعد از مسئله توحید هیچ‌یک از مسائل عقیدتی به اهمیت مسئله معاد نمی‌رسد و در قرآن حدود هزار و دویست آیه درباره معاد است .و تقریباً در تمام صفحات قرآن اشاره‌ای به معاد شده‌است و در حدود سی مورد بعد از ایمان به خداوند موضوع ایمان به جهان دیگر مطرح‌شده است.مانند"یومنون بالله والیوم الاخر" بنابراین ایمان به خدا و حکمت و قدرت و عدالت او و بدون ایمان به معاد کامل نمی‌گردد .آثار اعتقاد به معاد :۱: ایمان و اعتقاد به معاد به زندگی انسان مفهوم می‌بخشد و زندگی این جهان را از پوچی درمی‌آورد.۲: اعتقاد به معاد انسان را در مسیر تکاملی خویش قرار داده و سرگردانی نجات می‌دهد.۳: ایمان به معاد ضامن اجرای تمام قوانین الهی و احقاق همه حقوق  است و به انسان در برابر سختی‌ها نیرو می‌بخشد.۴: اعتقاد به معاد انگیزه اصلی برای تهذیب نفس عمل به تکالیف و فداکاری و ازخودگذشتگی است.5: ایمان به معاد روح دنیا پرستی را که ریشه همه گناهان و جنایات از بین می‌برد و خود عامل ترک گناه است.اصول اعتقادات،

آگاهانه زيست:تحول و دگرگونى فقط زمانى امكان پذير است كه تو بيست و چهار ساعت شبانه روز را پيوسته درمراقبه باشى. پس درهر كاري مراقبه كن. راه رفتن، غذاخوردن، صحبت كردن، گوش دادن...منظور ازمراقبه، آگاه بودن ازهر فعاليت جسمى، ذهنى و عاطفى است. سرانجام روزى مراقبه رخ مى دهد و تو مى توانى آگاه و مراقب به خواب بروى. بدن تو به خواب مى رود اما درجايى ازاعماق وجودت جريانى از آگاهى جارى است: و انسانى كه درحالت آگاهى مى ميرد، دوباره متولد نمى شود. جزيى از جهان ابدى است. در جاودانگى، درهستى زندگى مى كند. او هرگز دوباره به زندان بدن انداخته نمى شود.اﺷﻮ