سبک زندگی اسلامی                   

اوست که فقط روزی می‌دهد. (58 - ذاریات):«رَزَّاق» صفت مخصوص حق‌تعالی است که طبق آیۀ فوق، هیچ کس را در این صفت خود شریک نمی‌گرداند. محل شاهد آن که هر جا انفاق را امر کرده "ممَّا رَزَقنَاکُم " را بعد از آن ذکر نموده است. یعنی انسان هرگز نمی‌تواند به کسی چیزی روزی دهد؛ و هر کس آنچه را انفاق می‌کند، همان است که خدا بر او روزی کرده است.چرا خداوند در این آیه می‌فرماید: هر چه را ببخشید من جای آن را پر می‌کنم؟شما هر چه (در راه رضای حق) انفاق کنید به شما عوض می‌بخشد و او بهترین روزی دهندگان است. (39 – سبا)حضرت حق‌تعالی می‌فرماید:و هیچ جنبنده در زمین نیست مگر آنکه روزیش بر خداست.یعنی تمام جنبندگان میهمان خدا هستند و حق‌تعالی میزبان آن‌ها در روزی است و چنانکه خداوند دوست ندارد کسی را در روزی دادن به بندۀ خویش، شریک کند؛ در فعل و ذات هم، کسی را در زمان روزی دادن شریک خودش نمی‌کند.نبی مکرم اسلام (ص) می‌فرمایند:رحمت خداوند بر کسی که اطعام می‌کند از چاقو به کوهان شتر، بسیار نزدیک‌تر است.یعنی همان طور که چاقو در نزدیک کوهان شتر سریع می‌برد، وقتی هم کسی اطعام کند، حق‌تعالی سریع جای آن اطعام را پر می‌کند.اگر خدا محل انفاق را پر نکند چه حالتی بر انسان پیش می‌آید؟ اگر کسی اطعام و انفاق کند و جای آن توسط خداوند متعال پر نشود، آن فرد در رزاق بودن در عمل شریک خداوند قرار می‌گیرد و خداوند هرگز در فعل، شریکی بر رزاق بودن خودش نمی‌پذیرد. تصور کنید شما به یک میهمانی رفتید و یا در یک مجلسی (عزاداری، هیئت، ختم انعام یا مجلس دعا) هستید. فردی کنار شما نشسته است، زمان اطعام و پخش غذاها (مثلاً در یک‌بار مصرف غذا می‌دهند) این فرد بیرون می‌رود و آنجا را ترک می‌کند، وقتی برمی‌گردد می‌بیند غذا را تحویل داده‌اند و زمان تحویل غذا گذشته است. شما غذای خود را به او می‌دهید. میزبان که این اتفاق را می‌بیند، سریع غذای شما را جایگزین می‌کند. یعنی اگر شما بگویید: نه، من نمی‌خواهم و غذایم را به دیگری بخشیدم، میزبان می‌گوید اینجا بخشش نباید بکنید، من باید جای آن را پر کنم. آن فردی که بیرون رفته، میهمان من بوده نه میهمان شما!!! حال شما بخواهید آن غذا را نگیرید بر میزبان نوعی توهین محسوب می‌شود، چرا؟ چون کسی که شما غذای خود به او بخشیده‌اید میهمان و دعوت شدۀ صاحب مجلس بوده است نه شما، و اگر شما غذایی را که بخشش کرده‌اید پس نگیرید نقش میزبان را ایفاء می‌کنید که در شأن میزبان نیست.

پس تمام خلایق در روزی‌شان میهمان خداوند هستند و هر کسی آن روزی را بدهد، خداوند جای آن را پر می‌کند و مثال شاهد بر این ادعا، این‌که شما نمی‌توانید کسی را در زمین پیدا کنید که نیازمندی را اطعام کند و بعد به خاطر اطعام و انفاق ورشکست بشود، و بگویند این فرد به دلیل این‌که به نیازمندان اطعام و انفاق کرد، ورشکست شده و به روز سیاه نشسته است، زیرا خداوند هرگز این اجازه را نمی‌دهد.  داستان ها و پندهای اخلاقی

خيْرُ ٱلرَّازِقِينَ: مراد فرزند صالح، آرامش و حکمت خداوند است، که به بشر می‌دهد و دربارۀ کسی که انفاق کند، معرفت خودش است که در انفاق به بنده خودش می‌بخشد.برخی‌ها می‌گویند برای فرزندان‌مان چه کنیم؟ شما هر چه (در راه رضای حق) انفاق کنید، به شما عوض می‌بخشد و او بهترین روزی دهندگان است. (39 - سبأ)مگر می‌شود شما الان به بهانۀ این‌که زندگی فرزندان‌تان تأمین نیست، انفاق نکنید. بسیاری می‌گویند: من پسرم خانه ندارد، دخترم جهیزیه ندارد، من برای چه باید انفاق کنم؟ این‌ها همگی خواطر شیطانی هستند. شما باید ا‌‌نفاق کنید تا آن‌ها تأمین شوند. دختر شما جهیزیه ندارد، اما اگر شما انفاق کنید خداوند پسری نصیب او می‌کند که از تو جهیزیه نمی‌خواهد. آیا نیازهای ما تمام می‌شود؟ پس ما باید انفاق نکنیم، چون الی الابد یا خودمان نیازمندیم یا فرزندانمان!!!امام صادق علیه‌السَّلام می‌فرمایند: هيچ بنده‌اى كار صدقه دادن را به خوبى انجام نداد (یعنی کامل انفاق نکرد)، مگر اين‌كه خداوند بعد از او جانشين خوبى براى وى و فرزندانش شد.

و اما آن دیوار از آن دو طفل یتیمی در آن شهر بود، که پدری صالح داشتند و زیر آن گنجی برای آن دو نهفته بود، خدایت خواست تا به لطف خود آن اطفال به حد رشد رسند و خودشان گنج را استخراج کنند و من این کارها نه از پیش خود (بلکه به امر خدا) کردم. این است مال و باطن کارهایی که تو طاقت و ظرفیت بر انجام آن نداشتی.در سورۀ کهف آمده است: آن‌جا که خضر نبی (ع) ویرانه‌ای را درست و مرمت می‌کند، حق‌تعالی می‌فرماید:پدرشان صالح و اهل انفاق و بخشش بود.پس انفاق کنیم و بدانیم طبق فرمایش نبی مکرم اسلام (ص) هیچ مالی از صدقه نقصان نمی‌پذیرد، اما شیطان نمی‌گذارد.

شیطان همیشه ما از فقر می‌ترساند. بسیاری از مؤمنین در بحث انفاق کم می‌آورند و نمی‌توانند انفاق کنند؛ چون معرفت خدا را درک نکرده‌اند.پيامبر خدا (ص) به اصحاب خود فرمودند: كدام يك از شما مال وارثش را بيشتر از مال خود دوست دارد؟ اصحاب عرض كردند: اى رسول خدا! هيچ يك از ما نيست مگر اين‌كه مال خودش را بيشتر از مال و دارايى وارثش دوست دارد. حضرت فرمودند: مالِ هر كس همان است كه براى آخرت خود پيش مى‌فرستد، و مال وارثش آن است كه پس از خود بر جاى مى‌گذارد.یعنی وقتی ما نمی‌توانیم انفاق کنیم، این مال را برای فرزندان‌مان می‌گذاریم و فرزند ما این مال را انفاق می‌کند و از آن بهره می‌برد. پس من مال فرزندم را بیشتر از مال خودم دوست دارم چون اگر مال خودم بود، دوست داشتم به زمان و دست خودم انفاقش می‌کردم و هرگز اختیارش را بعد از مرگم به دست فرزندم نمی‌سپردم. البته انفاق هم حد و حدودی دارد و این به معنای بخشیدن همه چیز نیست. اکنون ما، همان حداقل را از مطلب مد نظر داریم. آنان که انفاق می‌کنند و آن حد وسط را رعایت می‌کنند.و آنان هستند که هنگام انفاق (به مسکینان) اسراف نکرده و بخل هم نورزند، بلکه احسان آن‌ها در حد میانه و اعتدال باشد. (67 - فرقان)داستان ها و پندهای اخلاقی