مسجد النبی(ص) ولنجک

سبک زندگی اسلامی

معيار گناهان کبيره از صغيره:1- هر گناهی که در قرآن کريم و روايات معتبره وعده آتش دوزخ بر ارتکاب آن داده شده باشد، مثل قتل مومن که در قرآن کريم آمده است: هر کسی مومنی را از روی عمد به قتل برساند سزای او آتش است که جاويدان در آن خواهد و مورد غضب خداوند و لعنت او خواهد بود و خداوند عذاب بزرگی را به او وعده می دهد.2-هر گناهی که در قرآن کريم و سنت معتبر نبوی و يا ائمه معصومين از گناه کبيره بزرگتر شمرده شده است، مثل فتنه (ايجاد آشوب و سلب آسايش عمومی و يا فردی مردم، ايجاد دو دستگی ميان مردم و يا ايجاد اختلاف ميان دو شخص) که در قرآن کريم شديد تر از قتل دانسته شده است، فتنه بد تر از قتل است. همان گونه که در معيار دوم ذکر شد قتل جزو گناهان کبيره است، واضح است وقتی گناهی از کبيره بزرگتر شمرده می‌شود آن گناه نيز جزو کبائر است.3- هر گناهی که نزد متدينين بزرگ شمرده شود به گونه‌ای که يقين حاصل شود اين گناه از زمان ائمه معصومين تا زمان کنونی به عنوان گناه بزرگ در نزد مسلمانان و متدينان تلقی شده است، چنين گناهی نيز جزو گناه کبائر شمرده می‌شود. مثل انداختن قرآن در مکان نجس.4-اصرار بر گناهان صغیره نيز جزو گناهان کبيره است، مقصود از اصرار بر گناه صغيره آن است انسان پس از انجام گناه کوچک پشيمان نشود و قصد انجام آن را کماکان داشته باشد، و يا اين که گناه صغيره را کوچک بشمارد و يا بر انجام آن خوشحالی نمايد و يا آن را به صورت آشکار انجام دهد.

حق صدقه:اما حق صدقه پس بدان که آن ذخیره توست در نزد پروردگار؛ و امانتی از تو نزد خداوند متعال که نیاز به شاهد ندارد؛ پس وقتی متوجه این جهت شدی؛ به آنچه که مخفیانه و بدون اطلاع دیگران نزد خداوند به امانت می‌گذاری بیشتر مطمئن باش تا آنچه را که به طور علنی و آشکار.بنابراین سزاوار برای تو آن است؛ هرچیزی را که به عنوان امانت نزد خداوند می‌گذاری به صورت مخفیانه بگذاری و از اعلان آن و اخبار دیگران خود داری نمائی و فقط بین تو و خدایت باشد؛ و گوش‌ها و چشم‌ها را شاهد امانتت قرار ندهی؛ و تو باید به امانت بدون شاهد و اطلاع دیگران بیشتر مطمئن باشی؛ نه اینکه فکر کنی اگر شاهدی نباشد او امانت تو را به تو بر نمی‌گرداند.هرگز با دادن صدقه برکسی منت نگذار زیرا که صدقه از تو می‌باشد و گرنه خودت را مورد توهین و تحقیر خودت قرار داده‌ای برای آنکه در صورت منت گذاشتن؛ خودت را از آن اراده نکرده‌ای و اگر این کار را برای خودت انجام می‌دادی کس دیگری را مورد منت قرار نمی‌دادی و قوتی نیست مگر به قوت خداوند متعال.منبع: رساله حقوق امام سجاد(ع)

مرد و مرگ در دهان اژدها:روزي روزگاري شتري مست و خشمگين، به مردي حمله كرد . آن مرد از نزد شترگريخت و ناگزير به درون چاهي پناه برد. دو شاخه گياه بر بالاي چاه روييده بود. مرد آن دو شاخه را محكم در دو دست گرفت و درون چاه آويزان شد . كم كم پاهايش بر جايگاهي قرار گرفت . در اين ميان بهتر نگاه كرد ، هردو پایش بر سر چهار مار بود که سر از سوراخ هايشان بيرون آورده بودند . به عمق چاه نگاهي كرد، اژدهايی ترسناک ديد كه دهان گشاده و چشم به راه افتادن اوست .به سر چاه توجه كرد ، ديد دو موش سياه و سفيد انتهاي آن شاخه ها را دايم بی امان می‌بريدند . او در اثنای اين گرفتاري تدبيری می‌انديشيد و راهي براي نجات و رهايي خود را می‌جست.در همان حال مرد در پيشاروي خويش لانه زنبوري ديد كه در آن مقداری شهد و عسل يافت ، كمي از آن را به لب خود برد و آن را چشيد ، بسيار شيرين بود ، بنابراين به گونه‌اي غافلانه به خوردن آن شهد شيرين مشغول شد که از کار خود غافل ماند و نينديشيد که پای او بر سر چهار مار است و نمي‌دانست که چه وقت مارها به حرکت درمي آيند ، و موش‌ها در بريدن شاخه‌ها با جديت تمام مشغول‌اند و لحظه اي درنگ نمي‌كنند.آن مرد كار غافلانه خود را همچنان پي گرفت ، تا اين كه شاخه بريده شد و در کام اژدها افتاد .آن لذت و خوشي ناچيز و حقير چنان غفلتی را بر او چيره كرد كه پرده تاريکي در برابر نور عقل او قرار داد ، تا موش ها از بريدن شاخه ها فارغ شدند و بيچاره حريص در دهان اژدها افتاد.آن چاه ترسناك و پر آفت، دنياست ؛ و موش هاي سپيد و سياه و استمرار تلاش آنان بر بريدن شاخه‌ها همان شب و روز است که پي در پي آمدن آن ها گام‌هايي به سوي مرگ و نزديك شدن اجل است ؛ و آن چهار مار ، چهار طبع آدمي( خون، بلغم،سودا و صفرا) است که ستون‌هاي آفرينش آدمی است و هرگاه که يکی ازآن ها به حرکت درآيد، زهر كشنده و مرگ فوري است ؛ چشيدن شهد و شيرينی آن ، همين لذات اين جهانی است که فايده آن اندک است، ولي رنج و پي آمدهاي آن بسيار ، انسان را بيهوده از کار آخرت باز می دارد و راه نجات را به روي او مي‌بندد؛ و اژدها ، همان نماد مرگ است كه با هيچ ترفندي رهايي از آن ممكن نيست .در آن هنگام ديگر پشيماني سودي ندارد و هيچ توبه و انابتي مفيد نيست ، نه راه بازگشتي هست و نه راهي براي پوزش از كوتاهي ها.

امام کاظم (علیه السلام) فرمودند: بلا و گرفتارى بر مؤمنى وارد نمى شود مگر آنکه خداوند عزوجل بر او الهام مى فرستد که به درگاه باری تعالى دعا نماید و آن بلا سریع بر طرف خواهد شد. ولی چنانچه از دعا خوددارى نماید، آن بلا و گرفتارى طولانى می گردد. پس هر‌گاه فتنه و بلائى بر شما وارد شود، به درگاه خداوند مهربان دعا و زارى نمائید...