مقام رضا‌ مقام عاشقان و محبان

هر کسی دوست دارد نتیجه و آثار کاری را که انجام می‌دهد در زندگی‌اش ببیند؛ چرا که انگیزه حرکت و کار در انسان، همین نتایج و ثمرات آن است که از آن به علت غایی یاد می‌کنند. هر مؤمن بر آن است تا با کارهای نیک و پسندیده در پیشگاه خداوندی از محبوبیت برخوردار شده و رضایت او را جلب کند و خداوند را در جلوه‌های جمالی‌اش ببیند و رحمت رحمانی و رحیمی‌اش را مشاهده کند.مؤمن، رضایت الهی را رضایت خود می‌داند و در جست‌وجوی آن، همه نیات و اعمال خویش را تنظیم می‌کند. از نظر مؤمن هر آنچه جانان پسندد آن پسندیده است و از هجران و وصل یا درد و درمان در مقام راضیه مرضیه، رضایت و خشنودی او را دلخوش دارد و همانند عاشورائیان در اوج مصیبت‌ها و دردها و رنج‌ها، چیزی جز زیبایی نمی‌بیند؛ چرا که آن را پسند و خواسته خداوندی یافته و خشنودی خداوند را در آن دیده و جسته است.این همان مقام رضاست که اهل بیت(ع) همواره بر آن تاکید داشته و خود را این‌گونه به مردمان نشان داده‌اند و خواهان الگوبرداری ولو در حد توان از این مقام شده‌اند. از امام‌(ع) روایت است