آسیب‌ها و عواقب بیماری غیبت در آموزه‌های دینی 1404/2/27

آسیب‌ها و عواقب بیماری غیبت در آموزه‌های دینی

یکی از مهم‌ترین گناهان زبان، غیبت است. در آیات و روایات‌، بسیاری از گناهان کبیره به زبان نسبت داده شده است. از جمله گناهان کبیره زبان می‌توان به دروغ، قذف، افتراء، بهتان و مانند آنها اشاره کرد. در آیات قرآن و روایات معتبر، برای برخی از گناهان، وعده آتش دوزخ داده شده است. این دسته از گناهان همانی است که به عنوان گناهان کبیره معرفی شده است. از جمله گناهانی که وعده آتش دوزخ داده شده، گناه زبانی غیبت است.خداوند در آیه 12 سوره حجرات چند گناه را مطرح کرده و از بندگان خواسته تا از آنها پرهیز کنند: «اى كسانى كه ايمان آورده ‏ايد، از بسيارى از گمان‌ها بپرهيزيد كه پاره‏ اى از گمان‌ها گناه است، و جاسوسى مكنيد و بعضى از شما غيبت بعضى نكند؛ آيا كسى از شما دوست دارد كه گوشت برادر مرده ‏اش را بخورد؟ از آن كراهت داريد.

ادامه نوشته

حفظ آبرو در آموزه‌های دینی 99/10/19

حفظ آبرو در آموزه‌های دینی           

آبرو که در عربی از آن به «عِرض» یاد می‌شود، وجاهت و اعتبار اجتماعی انسان در اجتماع است که با منزلت، شرافت و قدر اجتماعی انسان گره خورده است. از نظر آموزه‌های وحیانی برای بسیاری از مردم آبروی اجتماعی تا جایی مهم است که جان و مال خویش را برای آن فدا می‌کنند تا بتوانند آبروی خویش را حفظ کنند؛ زیرا برای بسیاری از انسان‌ها، تجلیات انسانی مهم‌تر از هر چیز دیگری است؛ از همین رو حاضرند جان و مال خویش را بدهند، ولی آبرویشان را حفظ و صیانت کنند؛ یعنی نمی‌خواهند در حالی زنده باشند که آبرویی ندارند و از وجاهت و شرافت و اعتبار اجتماعی ساقط شده‌اند. چنانکه مولی امیرالمؤمنین (ع) در این باره می‌فرماید: کسی که برای حفظ آبرو و حیثیت خود از مال و منالش می‌گذرد نشانه اصالت و بزرگواری اوست.

ادامه نوشته

تمسخر افراد و اقوام از منظر آموزه‌های دینی 96/6/23

تمسخر افراد و اقوام از منظر آموزه‌های دینی             

یکی از هنجارهای بسیار مهم اجتماعی، احترام به دیگران است که شامل احترام به شخص و شخصیت، عقاید و اندیشه‌ها، رفتار و کردارها، نژاد و فرهنگ‌ها است؛ زیرا با احترام و حرمت نگه داشتن این امور است که انسجام  اجتماعی ایجاد و تقویت می‌شود و جامعه به سمت و سوی کمالی حرکت می‌کند که سعادت و خوشبختی جمعی، نتیجه آن است. اما برخی از افراد بی‌تفاوت در صیانت از این هنجار اجتماعی، اقدام به تمسخر افراد و اقوام و فرهنگ‌ها کرده و زمینه وفاق و وحدت را به شقاق و اختلاف و تفرقه سوق می‌دهند. واژه‌های تمسخر و سُخریه از واژه «سخر» به معنای چیرگی است. کسی که تمسخر می‌کند و دیگری را به سخریه می‌گیرد، بر این باور است که خود برتر از او و فرهنگش است. در حقیقت تمسخر‌کننده دچار نوعی تخیل تفاخری است و بر این باور است که خودش به نوعی دارای برتری‌هایی است که می‌تواند بر دیگری چیره شود و هر نوع گفتار و رفتاری را داشته باشد. بی‌گمان چنین افرادی دچار توهم خودپسندی، خودبرتربینی، کبر، تکبر، غرور و عُجب هستند.

ادامه نوشته