عوامل و آثار خوش خویی

حُسن خلق یا خوش خویی از مکارم اخلاقی است؛ یعنی انسانی که به تمامیت کمالی نزدیک شده باشد، چنان کریمانه با مردم مواجه می شود که او را به «خوشخویی» و حسن خلق می شناسند؛ زیرا در اوج تمامیت فضایل اخلاقی و رفتار ایثارگرانه هستند که حتی از حق مسلم خویش می گذرند و نه تنها بدی دیگران را نمی بینند و عفو و گذشت دارند، بلکه بدی را به نیکی پاسخ می دهند؛ چنان که رفتارهای معصومان(ع) نسبت به مخالفان خویش این گونه بوده است و آنان در قبال دشنام و بدگویی مخالفان، به آنان نیکی روا می داشتند. بنابراین، مومنان می بایست به پیروی و «تأسی» از معصومان (ع) این گونه عمل کنند و احسان عفو و احسان اکرامی را در پیش گیرند و از مصادیق اسمی «محسنین» شوند.«حسن خلق» چنان از اهمیت و ارزش برخوردار است که پیامبر(ص) مامور بدان می شود و حتی فرمان می یابد تا بندگان مومن را به آن چه دعوت کند که مصداق «احسن» در قول و فعل و گفتار و رفتار است. پس مومنان می بایست در گفتار و رفتار بیاموزند تا اخلاق خویش را به چنان درجه و مرتبتی برساند که مصداق «خلق عظیم» شوند که حسن خلق در تمامیت کمالی آن بروز می کند و شاکله وجودی مومنان می شود.بی گمان اهمیت و ارزش هر چیزی به آثاری آن چیز بستگی دارد؛